Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Εδώ Κερκίνη: Το success story της φύσης



Ότι είναι παράδεισος, είναι. Ότι οι επισκέπτες επιστρέφουν από την Κερκίνη και νιώθουν ότι μετά από κει μπορούν να τα βάλουν με εκατό Μέρκελ και διακόσιους ενοχλητικούς εισπράκτορες τραπεζικών δανείων, ισχύει. Ότι η φύση εδώ στα βόρεια της χώρας νιώθει σαν στο σπίτι της και φοράει πάντα τα καλά της για να υποδεχτεί τους φίλους της, επιβεβαιώνεται.

Εμείς οι ντόπιοι, που έχουμε δει τη Λίμνη εκατομμύρια φορές και συχνά γκρινιάζουμε επειδή «δεν υπάρχει ένα Καφέ βρε παιδί μου πάνω στην όχθη» ή επειδή μας φαίνεται «μη ευρωπαϊκός» ο χωματόδρομος πάνω στο ανάχωμα, το λέμε. Φωναχτά ή από μέσα μας. «Καλά που τελικά, δεν αφέθηκε η ερπυστριοφόρα ανάπτυξη της μεταπολίτευσης να κάνει τσιμέντο ό,τι ακουμπάει στη Λίμνη. Καλά που αυτή η Συνθήκη Ramsar απομάκρυνε τους εργολάβους σε απόσταση ασφαλείας και επέτρεψε στους νόμιμους κατοίκους του υγροβιότοπου να χτίσουν τα δικά τους νοικοκυριά, κατά φύσιν».

Πάνω στα κλαδιά του λιμναίου δάσους, πάνω στις φυσικές νησίδες και στις ξύλινες πλατφόρμες που τους δώρισαν οι άνθρωποι. Εκεί γεννούν οι αργυροπελεκάνοι, οι ερωδιοί και οι τσικνιάδες. 300 διαφορετικά είδη. Κοντά στα βουβάλια που παίρνουν το καθημερινό τους μπάνιο δίπλα τους, παρέα με τους γουλιανούς και τα γριβάδια. Είναι οι απόλυτοι άρχοντες. Φτερωτοί, άποδοι, τετράποδοι.

Και ο άνθρωπος, παρατηρητής από απόσταση. Ασφαλείας. Και βοηθός και προστάτης. Αυτού του θησαυρού, που όσο τα πράγματα στη ζωή του και στις πόλεις αγριεύουν, τόσο τον αναζητά. Και ξαναγυρνάει στην αφετηρία. Στη φύση. Back to basic. Ήλιος, αέρας, νερό, πανίδα, χλωρίδα.

Με προβλήματα. Και ο άνθρωπος και η φύση. Γιατί τη λίμνη Κερκίνη δεν την εμπνεύστηκε η δεύτερη. Δεν την προέβλεψε. Ο άνθρωπος την κατασκεύασε, για να δαμάσει τον Στρυμόνα, να κάνει τα έλη γόνιμα εδάφη και να σώσει τη γενιά του από την ελονοσία.

Όμως η φύση, την υιοθέτησε και έγινε η μάνα η προστατευτικιά που στολίζει κάθε μέρα την κόρη της με τα λαμπερότερα φουστάνια και πλέκει τα μαλλιά της με νούφαρα για να φαντάζει ασημογάλαζη βασίλισσα στον καταπράσινο χορταρένιο θρόνο της. Όπως την απαθανάτισε στις ταινίες του ο Αγγελόπουλος.

Με σεβασμό την ακουμπούν οι άνθρωποι. Με βάρκες μέχρι τις φωλιές, με άλογα σε παρόχθια μονοπάτια, με κιάλια και τηλεσκόπια φέρνουν κοντά τους κορμοράνους τους νανόκυκνους και τους ερωδιούς, με ποδήλατα την φέρνουν γύρο. Υπερθέαμα 51 χιλιομέτρων.

Και μετά, φαγητό. Και βουβαλίσια λουκάνικα και καζαν-ντιπί και λιμνίσια ψάρια και τραχανάδες και κρασιά. Και διαμονή. Ξενώνες που μυρίζουν βασιλικό το καλοκαίρι και κάστανο τον χειμώνα. Και τζάκια και ζεστασιά. Και κάνα ιαματικό χαμάμ στο Σιδηρόκαστρο και στο Άγκιστρο. Τι να λέμε τώρα;

Οι νέοι των παραλίμνιων χωριών, δεν έφυγαν από τον τόπο τους. Έχτισαν τη ζωή τους δίπλα στην Κερκίνη. Έβαλαν θεμέλια βαθιά και δεν φοβούνται την κρίση.

«Το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου είχε τόσο κόσμο εδώ, που δεν ξανάδα. Στη φύση σώζεται από την εσωτερική έκρηξη ο άνθρωπος» μου είπε ο φίλος μου ο Θόδωρος, που στα 33 του είναι από τους πετυχημένους –και μη παραπονούμενους- επαγγελματίες της παρακερκίνειας ζώνης.

Τέτοιες success ιστορίες, θα σας πω την άλλη φορά.


ΦΩΤΟ: Α.Π.-Καθρέφτης