Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

ΠΩΣ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ Η ΒΙΑ;

Υποφέρω στη θέα βίας
Μου είναι αδιανόητο να την ασκήσω και εφιαλτικό να την υποστώ. 
Θα ήθελα να υπήρχε ένα παράλληλο σύμπαν όπου θα τηλεμεταφέρονταν χωρίς ίχνος κακοποίησης, αυτοί που θα είχαν την πρόθεση να φερθούν βίαια. Λίγα λεπτά πρίν το κάνουν. Αυτόματα, σ`ένα σύμπαν που θα ήταν όπως το ήθελαν, για να συνεχίσουν ήρεμα και χωρίς οργή τη ζωή τους. Κι εμείς τη δική μας.
Κουραφέξαλα θα μου πείτε. Δεν γίνεται αυτό. 
Το ξέρω. Αλλά κι εγώ, ψάχνω λύση και "τιμωρία" για την ασύδοτη και εγκληματική -επί ζωής και περιουσίας- εξουσία, που δίνει σε κάποιους το αξίωμα ή η "δουλειά" τους, σε άλλους οι εντολές, και σε μερικούς η οργή ή η διαφωνία τους με τον άλλο.
Για τους κουκουλοφόρους που καταστρέφουν περιουσίες πολιτών, που καίνε εργαζόμενους λέω, κτίρια, δημόσια περιουσία. 
Για τους οπαδούς των κερκίδων που αιματοκυλούν αγώνες. 
Για τα όργανα της τάξης που επεμβαίνουν (κατ`επιλογήν) με βία μεγαλύτερη απ`αυτή που καλούνται να αντιμετωπίσουν, χωρίς διακρίσεις και μέτρο, με βαρβαρότητα αποκρουστική και μισάνθρωπη. Με θύματα.

Δεν υπάρχει κοινωνία αγγέλων. Ούτε και τηλεμεταφορά. Παίζεται και το θέμα των παράλληλων συμπάντων. Κι όσο για το "Βία στη βία της εξουσίας", το θεωρώ την ασφαλέστερη μέθοδο ανακύκλωσης και της εξουσίας, και της βίας.
Δυστυχώς η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ που πρέπει να γίνει, αργεί πολύ. 
Η επανάσταση μέσα στα μυαλά μας εννοώ. .... ...

Υ.Γ.-Σχόλιο στη φωτό (πάνω) του Grigoris Siamidis
Πόσους τόνους XXXL λιπαρής γομαρίλας έχει αυτός ο Γκοτζίλας στον οποίο το "κράτος μας" ακουμπάει την προστασία του, από τα ... άκρως επικίνδυνα 18χρονα κορίτσια με τις μαυροκόκκινες σημαίες? 

Α.Π.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

ΝΑ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΣΤΟΝ ΡΩΜΑΝΟ ΝΑ ΦΟΙΤΗΣΕΙ, ΚΙ ΑΣ ΕΠΙΛΕΞΕΙ

Η απεργία πείνας του έγκλειστου Νίκου Ρωμανού, είναι μιά πολιτική πράξη. 
Ενας "πολιτικός εκβιασμός" όπως λέει ο ίδιος "για να κερδίσει ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού". 

Η αντίφαση είναι πως αν και "δηλωμένος αναρχικός και αμετανόητος εχθρός του συστήματος, που δεν ζητιανεύει την επιείκεια των δικαστών, ούτε και επιζητεί τον διάλογο μ`αυτούς και τους ομοίους τους" [απόσπασμα επιστολής του], διεκδικεί την εφαρμογή των νόμων, των οποίων όμως δηλώνει "φανατικός εχθρός". 


Είναι μία στρατηγική επιλογή η πράξη του και μιά προαναγγελθείσα "θυσία" η απόφασή του, με έναν σκοπό: "να ανοίξει μέτωπο αγώνα ". 

Δεν "μετανοεί" για καμιά από τις πράξεις του ο Ρωμανός κι δεν δίνει άλλοθι και δικαιολογία στο σύστημα να τον "σώσει" από την απεργία πείνας. 

Μα, επειδή ΔΕΝ θέλει την εκπαιδευτική άδεια. 

Επιλέγει την "ηρωική έξοδο" από τη ζωή, και κρατάει τον ρόλο του συμβόλου, προσβλέποντας στην εξέγερση των "επαναστατημένων ανθρώπων, σύντροφοι για μένα, τρομοκράτες για σας, που δεν σκοπεύουν ν’ ανεχτούν την εξόντωσή μας χωρίς πρώτα να κάνουν εσάς και τους πολιτικούς σας προϊστάμενους να ματώσουν".

Λέω λοιπόν πως όπως και η πράξη του, έτσι και η λύση, μόνο πολιτική μπορεί να είναι. 

Να του δοθεί η δυνατότητα να φοιτήσει όπως επιθυμεί. 

Και να κληθεί ο ίδιος να αποφασίσει αν θα ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ αυτή τη δυνατότητα ή αν θα την αγνοήσει (από ιδεολογική συνέπεια), όπως έκανε με τις τιμητικές βραβεύσεις που του απένειμαν για την επιτυχία εισαγωγής του στο ΤΕΙ Αθήνας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Υπουργός Δικαιοσύνης.

Κάθε επιλογή έχει και το κόστος της. Ετσι ακριβώς όπως λέει και ο ίδιος στην επιστολή του.

Α.Π.