Η απεργία πείνας του έγκλειστου Νίκου Ρωμανού, είναι μιά πολιτική πράξη.
Ενας "πολιτικός εκβιασμός" όπως λέει ο ίδιος "για να κερδίσει ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού".
Η αντίφαση είναι πως αν και "δηλωμένος αναρχικός και αμετανόητος εχθρός του συστήματος, που δεν ζητιανεύει την επιείκεια των δικαστών, ούτε και επιζητεί τον διάλογο μ`αυτούς και τους ομοίους τους" [απόσπασμα επιστολής του], διεκδικεί την εφαρμογή των νόμων, των οποίων όμως δηλώνει "φανατικός εχθρός".
Είναι μία στρατηγική επιλογή η πράξη του και μιά προαναγγελθείσα "θυσία" η απόφασή του, με έναν σκοπό: "να ανοίξει μέτωπο αγώνα ".
Δεν "μετανοεί" για καμιά από τις πράξεις του ο Ρωμανός κι δεν δίνει άλλοθι και δικαιολογία στο σύστημα να τον "σώσει" από την απεργία πείνας.
Μα, επειδή ΔΕΝ θέλει την εκπαιδευτική άδεια.
Επιλέγει την "ηρωική έξοδο" από τη ζωή, και κρατάει τον ρόλο του συμβόλου, προσβλέποντας στην εξέγερση των "επαναστατημένων ανθρώπων, σύντροφοι για μένα, τρομοκράτες για σας, που δεν σκοπεύουν ν’ ανεχτούν την εξόντωσή μας χωρίς πρώτα να κάνουν εσάς και τους πολιτικούς σας προϊστάμενους να ματώσουν".
Λέω λοιπόν πως όπως και η πράξη του, έτσι και η λύση, μόνο πολιτική μπορεί να είναι.
Να του δοθεί η δυνατότητα να φοιτήσει όπως επιθυμεί.
Και να κληθεί ο ίδιος να αποφασίσει αν θα ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ αυτή τη δυνατότητα ή αν θα την αγνοήσει (από ιδεολογική συνέπεια), όπως έκανε με τις τιμητικές βραβεύσεις που του απένειμαν για την επιτυχία εισαγωγής του στο ΤΕΙ Αθήνας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Υπουργός Δικαιοσύνης.
Κάθε επιλογή έχει και το κόστος της. Ετσι ακριβώς όπως λέει και ο ίδιος στην επιστολή του.
Α.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου