ΜΠΑΜΠΑ

---Παρατηρώ αυτόν τον 16χρονο και προσπαθώ να με εντοπίσω κάπου πάνω του. Με ψάχνω στα χαρακτηριστικά του, στο βλέμμα, στην έκφραση, ακόμη και στα στρογγυλά γυαλιά, στο καλοραμμένο σακάκι και στο σιδερωμένο υποκάμισο με τον στρογγυλεμένο γιακά. Πού σου μοιάζω βρε πατέρα; 

---Γύρω στο 1936. Αυτός έρχεται σοβαρός από το παρελθόν, εγώ χαμογελώ από το παρόν. Σκέφτομαι πως το μόνο που δεν θα περνούσε από το μυαλό του τη στιγμή της φωτογράφισης, ήταν οτι κάποτε (μόνος αυτός από τα επτά εν ζωή αδέλφια! ) θα αποκτούσε παιδιά, που θα "μελετούσαν" δεκαετίες μετά, την πόζα του! 

---Γιατί έβγαλε αυτή τη φωτογραφία; ... Ενθύμιο; Ματαιοδοξία; Μόδα; ... Ανάμεσα σε δύο πολέμους, έναν που περασε και έναν που θα ερχόταν σε τέσσερα χρόνια, σε μιά ρημαγμένη Ελλάδα η εφηβεία σίγουρα είχε και τότε τα "δικά της". Ελπίδες, βόλτες, κορίτσια, σχολείο, όνειρα.   

---Θα ήταν Κυριακή. Μπορεί μετά την εκκλησία. Ο πατέρας του δεν θα του ζήτησε βοήθεια στο Βιβλιοδετείο ή στα χωράφια. Θα ντύθηκε για έξοδο, θα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και θα του άρεσε η εικόνα του. Μάλλον κάτω από το σακάκι, φοράει ακόμη κοντό παντελόνι. Μπορεί γι'αυτό η φωτογραφία να μην είναι ολόσωμη. Πώς θα έδειχνε "μεγάλος", αυτός ο μικρότερος από τους γιούς;!... 

---Χαιδεμένος από την μητέρα του (πάντα Μητέρα την προσφωνούσε) που θεωρούσε θαύμα την επιβίωσή του από το χτύπημα της πολιομυελίτιδας. Χαιδεμένος κι απο τα αδέλφια του, τα σπουδαγμένα με καριέρες, που τον χαρτζιλίκωναν σε κάθε ευκαιρία για να κάνει 30 χιλιόμετρα ταξίδι στην γειτονική πόλη, μόνο για να ...κουρευτεί στον "καλό κουρέα"! .... 

---Βλέπω τον πατέρα μου παιδί. Ογδόντα χρόνια χωρίζουν την φωτογραφία από το τώρα. Αυτός, δεν ζει πιά.
Η εφηβική εικόνα του μου είναι άγνωστη. Τον γνώρισα μεγαλύτερο. Τον θυμάμαι, μπαμπά μου. Αγαπημένο.
Σκέφτομαι πως η ζωή του, είχε την ποικιλία των στιγμών που συνδέονται με την Ιστορία, τις συγκυρίες, τις επιλογές του, την τύχη. Όπως όλων. ...Πόσες από αυτές τις στιγμές γνωρίζω; ... 

---... Θάθελα να βρεθώ αόρατη δίπλα στην κουρτίνα του φωτογραφείου. Να τον δω, να τον "μετρήσω", να ακούσω την φωνή του και τις σκέψεις του, να τον ακολουθήσω στις παρέες του, να παρατηρήσω τον τρόπο που κλωτσούσε τις πέτρες του δρόμου μέχρι να φτάσει σπίτι, πώς έτρωγε, πώς γελούσε... 

---Ανατρέχω συχνά στα οικογενενειακά άλμπουμ! Τώρα που "έφυγαν" όλοι, τη νοσταλγία μου γι'αυτούς την χαιδεύουν οι τυπωμένες εικόνες τους.
Ασπρόμαυρες, αλλά με τόσο πολύχρωμα συναισθήματα να με γεμίζουν!  

Α.Π.