ΣΕΙΣΜΟ-ΠΑΘΕΙΑ!!

• Μόλις είχα τελειώσει με το κείμενο της στήλης, είχε ολοκληρωθεί κι ένα κουραστικό τριήμερο ρεπορτάζ, και χαλάρωνα μπροστά στον υπολογιστή μου προσπαθώντας να δροσιστώ με μιά κρύα βυσσινάδα, όταν κατάλαβα το ελαφρύ «λίκνισμα» της πολυθρόνας μου.
• Οι ανοιχτές πόρτες του δωματίου, με κρατούσαν σε επαφή με τα σπίτια των γειτόνων μου, που για τον ίδιο λόγο (33οC), λίγο μετά τις 7 το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, άφηναν τον αέρα να κυκλοφορεί ελεύθερος στα σπίτια τους.
• Όταν άκουσα από το δωμάτιο της κόρης μου «σεισμός», έκανα την πρώτη ανακλαστική κίνηση και σηκώθηκα από το γραφείο. Η υπόλοιπη οικογένεια ήταν στο μπροστά μπαλκόνι.

• Δεν ήταν οι πραγματικές συνθήκες που με τρόμαξαν. Εξάλλου απλώς κουνιόταν λίγο τα φωτιστικά. Ήταν περισσότερο η απειλή της …συνέχειας!

• Είναι προσεισμός; Να σκεφτώ τι θα κάνουμε. Θα ξαναγίνει; Να προστατέψουμε τα παιδιά μας…κι άλλα τέτοια αγχωτικά, που αστραπιαία ανακάλεσαν στο μυαλό μου ...εικόνες βιβλικής καταστροφής, ισοπεδωμένων πόλεων και θρήνων πάνω από συντρίμμια!!!

--------------------------------------------------------------

• Μέχρι να πάω στο σαλόνι, είχα φορέσει ήδη τα αθλητικά μου και φώναζα και στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο, μην και χρειαστεί να φύγουμε άμεσα…

• Ψύχραιμοι οι …υπόλοιποι!! Ο μικρότερος το απολάμβανε κιόλας! Όταν είπε: «ευχάριστο το κούνημα» πρέπει να τον κοίταξα τουλάχιστον σαν …εξωγήινο!!!
• Ο πρώτος τους σεισμός! Και χωρίς πανικό!
• «Μας είπαν στο Σχολείο τι να κάνουμε. Μέχρι να τελειώσει το κούνημα, κάτω από πόρτες και τραπέζια και αμέσως μετά ανάλογα με την ένταση, με ψυχραιμία, έξω από το κτίριο»!
• Ναι. Σωστά. Έτσι είναι, αλλά ποιός σκέφτεται τη διαδικασία όταν αρχίζει και τρέμει η γη;

• Τελικά φάνηκε πως μόνον εγώ δεν τη σκεφτόμουν.

-----------------------------------------------------------------

• Τι κάνει στον άνθρωπο η άσχημη εμπειρία! Εκείνος ο σεισμός της Θεσσαλονίκης το `78, ήταν τραύμα. Ούτε καταλάβαμε πως κατεβήκαμε τότε, κατρακυλώντας σχεδόν από τον 5ο όροφο της πολυκατοικίας επί της σημερινής Γ. Παπανδρέου (τότε Αϊζενχάουερ).
• Τρείς μέρες μακριά από το σπίτι, κοιμόμασταν στο προαύλιο της εκκλησίας του Τιμίου Σταυρού, μαζί με δεκάδες άλλα παιδιά και γείτονες.
• Μαθαίναμε για την καταστροφή και τους νεκρούς της Θεσσαλονίκης, και ο τρόμος μας δεν καταλάγιαζε. Ούτε και οι μετασεισμοί.
• Σιγά σιγά ξαναπεράσαμε την πόρτα μας. Και με τα παπούτσια πάντα φορεμένα, έτοιμοι για φευγιό…!
• -----------------------------------------------------------------------------
• …Στις 9.00 το ίδιο βράδυ, πήγαμε στο ΔΗΠΕΘΕ.

• Η καταπληκτική Νένα Μεντή, με σοφούς ρυθμούς έφτιαχνε την ψυχή μου κουβάρι και βαμβάκι εναλλάξ, ερμηνεύοντας απίστευτα καλά τον ρόλο της σαν Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.
• Όταν έγινε ο τελευταίος μετασεισμός της Κυριακής, στις 11 παρά της ίδιας νύχτας, η παράσταση δεν είχε ακόμη τελειώσει.
• Δεν τον κατάλαβα. Αλλά και να τον καταλάβαινα, τίποτε δεν θα με ξεκολλούσε από το κάθισμα, αν δεν τελείωνε η Μεντή. Υπέροχη! Το βράδυ, κοιμήθηκα ήρεμα!

............................................................................