Αθήνα Μάρτιος 2015.
Ανδρας Αθηναίος γύρω στα 35-40 περπατάει και τρώει την τελευταία μπουκιά του σάντουιτς. Καταπίνει και πετάει το περιτύλιγμα στο πεζοδρόμιο. Προχωράει χορτασμένος και ατάραχος. Λίγο παραπέρα απαλλάσσεται με τον ίδιο τρόπο κι απ'το εισιτήριο του Μετρό.
Ζευγάρι ξένων, περπατάει στον ίδιο δρόμο. Ο άνδρας δίνει τσίχλα στη γυναίκα και ανοιγει για τον εαυτό του. Παίρνει και τα δυό περυτιλίγματα. Ψάχνει γύρω για κάδο, δεν εντοπιζει. Τα βάζει στην τσέπη του. Προχωράνε, μασώντας και βλέποντας την πρωτεύουσα της κρίσης.
............
Ως αυτόπτης μάρτυς, βλαστήμησα πρώτα τη ράτσα μας.
Μετά είπα τί φταίει η ράτσα μας κι έβρισα την εκπαίδευσή μας.
Ύστερα θυμήθηκα τον Ζάχο Χατζηφωτίου και τις συμβουλές συμπεριφοράς καλού ευρωπαίου που έδινε από την ασπρόμαυρη TV το 1981, και είπα "Τζάμπα όλα τα δασκαλέματα".
Επειτα, καταχέριασα το πολιτικό σύστημα "που έκανε ένα κράτος ανυπόληπτο που δεν σέβεται τον πολίτη" κι επομένως "γιατί να το σεβαστεί αυτός"?
Αλλά πάλι, "εμείς τους δώσαμε κυβερνητική εντολή να φτιάξουν τέτοιο κράτος" κι ένιωσα τύψεις.
Και ήρθαν οι συγκρίσεις περί αντίληψης του δημοσίου: Ο έλληνας δεν σεβάστηκε το δημόσιο χώρο, επειδή δεν τον νιώθει (μόνο) δικό του. Οι ξενοι, του συμπεριφέρθηκαν όπως στον προσωπικό τους. Δεν ρύπαναν.
Πόνεσε το μυαλό μου. Ποιά χώρα ανακάλυψε τη Δημοκρατία, αλλά οι πολίτες της διεκδικούν μόνο (προσωπικά τους) "δικαιώματα"?
Λέω: Εγώ μιά βόλτα ήθελα να κάνω να ξεκουραστεί το μάτι μου απ'την ομορφιά, τί αναλύω τώρα?... Σωτηρία δεν έχουμε.
..... Τελικά μπήκα στον Ηλεκτρικό.
Δεν είναι να περπατάς στην Αθήνα.
Τη λυπάσαι για τους ιθαγενεις κόπρους της.
.............................................................
Κατα τα λοιπά:
Τουλάχιστον έφαγα ένα νοστιμότατο μιλφέιγ, βλέποντας τη φωτισμένη Ακρόπολη. — 
κουρασμένη αλλά χαλαρή
κουρασμένη αλλά χαλαρή 
..και δυστυχώς ήταν πολύ όμορφη η μέρα που έπρεπε να αφήσω την Αθήνα [το τουριστικό της κέντρο τουλάχιστον] .... emoticon unsure
Α.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου