• Πίστευα πως ήμουν συμφιλιωμένη με την προοπτική απώλειας των γονέων μου.
• Έλεγα εδώ και χρόνια, πως θάρθει η ώρα που θα «φύγουν» για πάντα, και πως αυτή η ώρα όσο περνά ο καιρός, κοντεύει.
• Αυτό, με έκανε να νιώθω πως δεν θα ήμουν «συναισθηματικά απροστάτευτη», όταν θα έπρεπε να βρεθώ αντιμέτωπη με το γεγονός.
• Δεν ήταν τελικά έτσι!
• Κηδέψαμε τη μητέρα μου, το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής, ένα μήνα μετά από μία δύσκολη και πολύωρη εγχείριση καρδιάς.
• Κατέληξα, πως δεν μπορεί κανείς να φιλοσοφήσει, να προετοιμαστεί και να αντιμετωπίσει ατάραχα και χωρίς οδύνη, τον θάνατο του γονιού του, σε όποια ηλικία και αν τον βρει αυτή η απώλεια.
• Η μητέρα μου, μας άφησε την περασμένη Πέμπτη το βράδυ στα 72 της χρόνια, σε μια γλυκιά στιγμή γεμάτη ελπίδες για καλή συνέχεια και τις ιατρικές εκτιμήσεις να συνηγορούν υπέρ αυτής.
• Η ανακοπή ήρθε ενώ κάναμε καλοκαιρινά σχέδια, μιλώντας για την καθημερινότητα, τα εγγόνια της και τις χαρές τους. …Κι έτσι ξαφνικά, χάθηκε!
• Αγκαλιά, θαλπωρή, παρηγοριά, στήριγμα, αναφορά, προσφορά, δύναμη, αγάπη και κουράγιο. Απ` όλα είναι η μάνα για τα παιδιά της.
• Εικόνες πολλές στο μυαλό μου, η φωνή της, η μυρωδιά της, οι χαρές και οι διαφωνίες, οι συμβουλές που δεν τήρησα, οι άλλες που με καθοδήγησαν, τα αστεία, όλα μαζί περνούσαν από μπροστά μου, και τροφοδοτούσαν την άρνησή μου να δεχτώ πως «έφυγε»!
• Σοκαρισμένοι, θολωμένοι ακόμη, υπογράψαμε τα χαρτιά με τον αδελφό μου. Ρομποτικά, ασχοληθήκαμε με τα τυπικά και απαραίτητα.
• Ήθελα να μην έρθει η ώρα της κηδείας. Να μην τη δω ακίνητη, άψυχη και κρύα.
• Έκλαψα, και μοιράστηκα με συγγενείς και φίλους που βρέθηκαν κοντά μας την πληγή που αφήνει στην ψυχή ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου.
• Μετά την ταφή, συνειδητοποίησα τελικά, ποιά ήταν η στιγμή της δικής μου «συμφιλίωσης» με την απώλεια και τον θάνατό της. Η αποφασιστική στιγμή.
• Εκείνο το χάδι, το φιλί το τελευταίο, ο αποχαιρετισμός, ήταν αυτά που με τσάκισαν και με ανακούφισαν μαζί, αυτά που με λύγισαν και αυτά που με δυνάμωσαν, αυτά που με έκαναν να αντιμετωπίσω «τον πόνο αυτών που μένουν πίσω».
• Πρέπει να αποχαιρετάμε τους νεκρούς μας, να τους βλέπουμε και να τους ακουμπάμε. Είναι πιστεύω μέρος της «θεραπείας ψυχής» που έχουν μεγάλη ανάγκη οι αποχαιρετώντες, αλλά και ο τρόπος να στέλνουν την αγάπη τους, σ` αυτούς που μπορεί μεν να έφυγαν, μα όλοι θέλουμε να πιστεύουμε πως από κάπου μας βλέπουν και μας συμπαραστέκονται.
• Στη μητέρα μου, που ήθελα να μείνει λίγο ακόμη κοντά μας.
• Ευχαριστώ όλους τους φίλους για την αγάπη και τον ενδιαφέρον τους. Μας στήριξαν πραγματικά και καθοριστικά η παρουσία και τα λόγια τους, σε μια στιγμή δύσκολη και ευαίσθητη, για όλη την οικογένειά μας.
4 σχόλια:
Δέξου τα πιο ειλικρινή μου συλλυπητήρια Αριάδνη, για την απώλεια της μάνας. ΄Ολες οι απώλειες είναι οδυνηρές, αλλά υπάρχει πιστεύω στο βάθος της ψυχής του καθενός μια διαβάθμιση. Και η απώλεια της μάνας νομίζω είναι στην κορυφή της βαθμίδας, ίσως γιατί είναι αυτή που μας χαρίζει τη ζωή, ίσως γιατί είναι αυτή που πονάει για μας περισσότερο απ΄ όλους, γιαυτό και ο πόνος στην απώλειά της είναι "ανταποδοτικός". Είναι καλύτερα να περνάμε τέτοιες δοκιμασίες στην "φυσική" τους στιγμή κι όχι πάντως πρόωρα, όπως εσύ. Να είσαι καλά κι εσύ κι ο αδερφός σου να τη θυμάστε, γιατί όπως είπε ο ποιητής: "οι νεκροί τότε μόνο πεθαίνουν, όταν τους ξεχνάμε".
Απο τον φίλο μου αρχαιολόγο Κώστα Κετάνη, πήρα το παρακάτω mail και το δημοσιεύω με τις πολλές μου ευχαριστίες για τα λόγια του.
"Αγαπητή Αριάδνη,
διάβασα σήμερα το άρθρο σου στην εφημερίδα.
Ομολογώ οτι συγκινήθηκα πολύ.
Σκέψου μόνον οτι εγώ αυτή τη δυσάρεστη εμπειρία την έζησα στα 23 μου, το 2001, όταν ξαφνικά χάσαμε τη μαμά μου σε ηλικία 51 χρόνων.
Διαβάζοντας το κείμενό σου συνειδητοποίησα οτι τελικά ποτέ δεν είναι κανείς έτοιμος για την απώλεια της Μάνας, σε όποια ηλικία και αν το βιώσει.
Αν και οι σκέψεις μου είναι πολλές δε θέλω να σε κουράσω. Αν σε παρηγορεί μπορώ να σου πω πως το συνήθισα εγω, γιατί ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου απλώς συνηθίζεται, δεν ξεπερνιέται.
Πάντα πίστευα οτι είναι μεγάλος εγωισμός να λυπόμαστε για τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου μας, γιατί κατά βάση λυπόμαστε για μας, γιατί δεν θα είναι δίπλα μας να μας συμπαραστέκεται, να μας παρηγορεί, να μας βγάζει απο τη δύσκολη θέση. Το πιθανότερο είναι οι κεκοιμημένοι να βρίσκονται κάπου καλύτερα από εμάς, χωρίς τις δικές μας μάταιες εγκόσμιες έγνοιες.
Πάντως δεν καθιερώθηκαν τυχαία τα μνημόσυνα. Πιστεύω οτι οι καθορισμένες ημερομηνίες επηρεάζουν την ψυχολογία και δεν είναι τυχαίο οτι ορίστηκαν στις 3, 20, 40, 90 ημέρες και στον 1 χρόνο μετά τον θάνατο. Πάντως απο τη δική μου εμπειρία να ξέρεις οτι μετά τα 40 θα επέλθει μια κάποια ανακούφιση.
Αυτά. Τα λέμε Αριάδνη
Συλλυπητήρια και πάλι...."
"Καλή μου Αριάδνη
ΤΑ θερμά του συλλυπητήρια για τη μητέρα σου. Σίγουρα είναι κάτι αβάσταχτο,
κουράγιο.
σε φιλώ
Θεόδωρος Γρηγοριάδης"
Συλληπητήρια
Δημοσίευση σχολίου