Κάθε που μυρίζω τηγανητούς κεφτέδες, είναι καλοκαιρινό σούρουπο, η μητέρα μου φοράει δροσερό φόρεμα, με κρατάει από το χέρι και βγάζουμε εισιτήρια στο "Τιτάνια".
Από την τσάντα της αναδύεται η μυρωδιά που μου υπόσχεται πως καθόλου δεν πειράζει που δεν καταλαβαίνω τα τούρκικα και δεν θα προλαβαίνω να διαβάσω τί λέει αυτη η ξανθιά Χούλια που μου αρέσει πολύ και καμιά φορά κάνει την κυρα-Λόλα να βγάζει το σιδερωμένο μαντήλι από την τσάντα-καντίνα με κείνον τον εντυπωσιακό τοκά για κούμπωμα.
Τα ...αμάσητα "Προσεχώς" ακολουθούσαν τα "2 Εργα 2", με τις τσάντες να ανοίγουν η καθε μιά σαν Κέρας της Αμάλθειας και τα μοσχομυριστά να ξεκινούν την λιγωτική τους πορεία. Όλα τα σαγόνια κινούμενα, όλα τα μάτια καρφωμένα.
Επί τέσσερις ώρες, η Κότσιγιτ και η Τουρκάν Σοράι με τα ερωτικά τους δράματα πάλευαν στο πανί με όλα τα συναισθήματα και με όλες τις γκαντεμιές της ζωής μέχρι να δικαιωθεί η αγάπη, να νικηθούν οι αντίζηλές τους και να φύγουν αυτές με τους όμορφους συμπρωταγωνιστές τους προςτο ηλιοβασίλεμα, και το κοινό για το φτωχικό του, σκασμένο στον κεφτέ και πλουσιότερο κατά δύο τόνους ρομαντισμό!
Δεν θυμάμαι κανένα από τα έργα που είδαμε.
Μόνο τα κεφτεδάκια που με το ζυμωτό ψωμί, απογείωναν εκείνα τα απογεύματά μου στις πάνινες καρέκλες (κι άλλες φορές κάτω στα χαλίκια παίζοντας) του θερινού σινεμά.
Τους απλούς κεφτέδες από το τηγάνι μας και τους σκορδάτους κεφτέδες της πόντιας κυρα-Ελπίδας που παρακολουθούσε αγκαζέ με τη μαμά τις ταινίες και με κερνούσε την μαγειρική της ώσπου έφτανα να ναρκωθώ απ' τό πολύ φαί (εγώ, ο άφαγος καημός της μάνας μου!) και να γέρνω στα μητρικά γόνατα, μόλις προλαβαίνοντας να τινάξω τα ψίχουλα απ' το φουστάνι μου πριν ο Μορφέας με νανουρίσει τουρκιστί...
.......
Πριν από μερικά χρόνια κάνοντας βόλτα με την οικογένεια στο Ταξίμ στην Πόλη, βρέθηκαμε σε ξαφνικό συνωστισμό έξω από ένα δισκάδικο.
Η Τουρκάν Σοράι όμορφη και πληθωρική στα 70 της, βγήκε από το παράθυρο του παταριού για να χαιρετήσει τον κόσμο που την δόξαζε από κάτω. Τα παιδιά μου δεν είχαν ιδέα γιατί αποσβολώθηκα. ...
Οι ιστορίες που είπαμε αργότερα τρώγοντας (δεν υπάρχει καλύτερο φαί από της Κωνσταντινούπολης), έκαναν το γεύμα μας νοστιμότερο (πόσο πιό?) και γελαστό!
Αχ βρε Χούλια!! :D
Α.Π.emoticon grin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου