• Τη δεκαετία του `80, με πρωτοβουλία των δύο δραστήριων ιερέων Θωμά Τσιάγκα και Κωνσταντίνου Μαλάκου, οργανώθηκαν εκεί μαγειρεία με φούρνους, κουζίνες και εξοπλισμό, αλλά και ομάδες εθελοντών και χορηγών, που με τη δράση τους προσέφεραν ανακούφιση και βοήθεια στους αναξιοπαθούντες της πόλης.
• Λίγο αργότερα ήρθαν οι έπαινοι και τα βραβεία για τις προσπάθειες της Παναγίτσας και σύντομα προέκυψαν συνεχιστές.
• Κοντά στα γεύματα από τότε ακόμη, προστέθηκε και η προσφορά ειδών ρουχισμού. Από αυτά που οι έχοντες πολλά, τα πήγαιναν στην Παναγίτσα, με προτροπή των ιερέων.
• Τότε, τα ρούχα μοιραζόταν στην πόλη και κάποια πήγαιναν και στα γύρω χωριά.
• Από τότε όμως που χορτάσαμε ρούχα στην Ελλάδα, και οι ανάγκες αντιστράφηκαν, (ψάχνουμε δηλαδή πώς να τα ξεφορτωθούμε κι όχι πώς να τα αποκτήσουμε),
• τα ρούχα που δίνουμε, ταξιδεύουν στη Βουλγαρία.
• Φορτία ολόκληρα πηγαίνουν στη γείτονα και μέσω των ορθόδοξων εκκλησιών, φτάνουν εκεί που πρέπει. Δηλαδή σε ανθρώπους που τα χαίρονται, που τα απολαμβάνουν και τα χρειάζονται.
Η Παναγίτσα και η αίθουσα συσσιτίου της
• Θυμήθηκα και πάλι όλα αυτά που είναι παρόν με παρελθόν, για να ξαναγράψω για μία εξαιρετική δράση της Καθολικής Εκκλησίας, με την οποία, έχει καταφέρει να κινητοποιήσει αποτελεσματικά, μεγάλο μέρος του ποιμνίου της στον τομέα της αλληλοβοήθειας
• Μου την ανέφερε ο σύζυγός μου, που έζησε μερικά χρόνια στην Μπολόνια, κάνοντας εκεί το μεταπτυχιακό του, και την βρίσκω εξαιρετική ως ιδέα, συνυπολογίζοντας και το ότι μπορεί να αποτελέσει βοηθητικό πόρο στο κοινωνικό έργο της κάθε ενορίας.
• Για ποιο πράγμα (ξανα)μιλώ;
Η μεσαιωνική, κοκκινότουβλη Μπολώνια, από τις ομορφότερες (Πανεπιστημιου-)πόλεις της Ιταλίας.
• Όσοι λοιπόν κάτοικοι της Μπολόνια είχαν ηλεκτρικές συσκευές που δεν τις χρειαζόταν πιά, από ξυριστικές μηχανές, μπλέντερ και στεγνωτήρες μαλλιών, μέχρι ψυγεία, κουζίνες, πλυντήρια ή τηλεοράσεις, τις έδιναν στην εκκλησία τους (όπως εμείς κάνουμε με τα ρούχα).
• Αν οι συσκευές αυτές είχαν κάποιο μικροπρόβλημα, οι ιερείς επενέβαιναν διορθωτικά, και μετά από επισκευή, καθάρισμα, γυάλισμα και ό,τι άλλο χρειαζόταν για να αναδειχθούν οι συσκευές, αυτές διατίθεντο προς πώλησιν, σχεδόν καινούργιες, έναντι συμβολικού τιμήματος, το οποίο φυσικά έμπαινε στο Ταμείο Αλληλοβοήθειας της Εκκλησίας!
• Πολύς κόσμος, (από φοιτητές και νεαρά ζευγάρια, μέχρι επαγγελματίες) εμπλούτιζε με ελάχιστα χρήματα την οικοσκευή του από το εκκλησιαστικό μπαζάρ, γνωρίζοντας ταυτόχρονα, πως συνέβαλε στο κοινωνικό έργο της ενορίας.
• Και προσφέρουν όλοι με αυτό τον τρόπο. Οι δωρίζοντες τις συσκευές που δεν χρειάζονται, οι ιερείς συλλέγοντας και επιδιορθώνοντας, και τέλος οι αγοραστές που (αγοράζοντας φτηνά) συνεισφέρουν στο Ταμείο Βοήθειας!
• Και επιπλέον! Μοναδική οικολογική «οικονομία», στο κύκλο ζωής και χρήσης των αγαθών της καθημερινότητάς μας! Ας το σκεφτεί και η Σερραϊκή Εκκλησία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου