- Πού αλλού πέραν της απαξίωσης των συνδικάτων, των συνδικαλιστών, ακόμα ακόμα και αυτής της ίδιας της απεργίας (του πιο ισχυρού όπλου των αδικημένων εργαζόμενων), μπορεί να οδηγούν οι επαναλαμβανόμενες προσκλήσεις σε απεργίες, παρά την χαμηλή συμμετοχή;
- Κι ακόμη παραπέρα, με πόση ασφάλεια μπορεί κάποιος να οδηγήσει στην απενοχοποίηση του απεργοσπάστη και στην κοινωνική απάθεια, παρά σέρνοντας έναν κλάδο σε συνεχείς απεργίες χωρίς αποτέλεσμα; Δείχνει αποδεδειγμένα η τέλεια συνταγή!
- Πίστευα και πιστεύω πως οι 24ωρες απεργίες στον δημόσιο τομέα, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα υπέρ των εργαζόμενων, ούτε και αποτελούν μέσο πίεσης προς το κράτος-εργοδότη.
- Το μόνο που κάνουν είναι μία σημαντική οικονομία στα κρατικά (και ανεξέλεγκτα από τους πολίτες) Ταμεία, στα οποία οι απεργοί, «χαρίζουν» την ημέρα εκείνη τα πολύτιμα μεροκάματά τους.
- Και αυτό ήδη το έχουν αντιληφθεί οι περισσότεροι, που διακρίνοντας ματαιότητα στο κάλεσμα του συνδικάτου τους σε απεργία, προτιμούν να «εργαστούν» και να βάλουν τα χρήματα στο δικό τους πορτοφόλι, το οποίο τουλάχιστον ξέρουν και πώς το διαχειρίζονται.
- Ο δημόσιος τομέας στο μέγιστο μέρος του, είναι ήδη γονατισμένος παραγωγικά (για να εξηγηθούν και τα εισαγωγικά που έβαλα στο «εργαστούν» λίγο παραπάνω). Οι συνήθεις ρυθμοί του είναι έτσι κι αλλιώς χαμηλοί. ΤΙ ζημιά να του κάνει μία 24ωρη αποχή των εργαζόμενων σ` αυτόν, (ακόμη κι αν πρόκειται για εφοριακούς ή τελωνιακούς);
- Το ίδιο πιστεύω και για τον ιδιωτικό τομέα και τις απεργίες «μικρού μήκους».
- Η εύκολη προκήρυξή τους, ερμηνεύεται πιά από την πλειοψηφία των εργαζόμενων σαν αβασάνιστη απόφαση «συνδικαλιστών» και αποξενωμένων από τις κοινωνικές ανάγκες και βουλήσεις «συνδικάτων»! Γι` αυτό και δεν ακολουθούν.
- Άραγε η απεργία είναι ο μόνος τρόπος διαμαρτυρίας του εργαζόμενου ή έγινε και ο συνδικαλισμός εξουσία, και του λείπει η φαντασία; (ναι, ναι!!)
- Τον ίδιο προβληματισμό έχω και για τις απεργίες του δικού μου κλάδου, των δημοσιογράφων.
- Το είχα γράψει στο profil μου στο Facebook την παραμονή της τελευταίας μας κινητοποίησης, στις 4/5/10: «ΑΠΕΡΓΩ αύριο, αλλά ΔΙΑΦΩΝΩ με την πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικάτου μας, να απεργούμε οι δημοσιογράφοι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ με τους άλλους κλάδους. Η ΣΙΩΠΗ μας τέτοιες ώρες, ποιόν ΒΟΛΕΥΕΙ»?!
- Λίγες ώρες αργότερα οι Ενώσεις Συντακτών αναγκάστηκαν υπό το βάρος και την ανάγκη για ενημέρωση που προέκυψε από το έγκλημα στην Μarfin με τους τέσσερις νεκρούς, να αναστείλουν την απεργία μας.
- Την ίδια στιγμή, αισθανόμουν χάλια για τη δικαίωση της διαφωνίας μου, και ευχάριστα που έβλεπα πιά να συζητούν όλοι το ίδιο θέμα!
--------------------------------------------------------------------
- Στη στήλη της Πέμπτης, θα συνεχίσουμε την κουβέντα μας πάνω στο θέμα, αναζητώντας ουσία και αποτέλεσμα, στους τρόπους διαδήλωσης της αντίθεσης και της δυσαρέσκειάς μας στα παλαβά και ανήκουστα του άρρωστου κράτους μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου