ΔΕΝ "ΔΩΡΙΖΩ" ΤΟ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΜΟΥ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΣΤΟΝ ΕΡΓΟΔΟΤΗ!!

• «Άραγε η απεργία είναι ο μόνος τρόπος διαμαρτυρίας του εργαζόμενου ή έγινε και ο συνδικαλισμός εξουσία, και του λείπει η φαντασία; (ναι, ναι!!)» αναρωτιόταν η στήλη της περασμένης Τρίτης, στο σημείωμά της με θέμα: Το τέλος των «κλασικών» απεργιών Ή Γιατί να «δωρίσω» το μεροκάματό μου στο κράτος και τον εργοδότη που με απαξιώνει;
• Και μια και δώσαμε ραντεβού για σήμερα να συνεχίσουμε την κουβέντα μας πάνω στο θέμα, μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου.

• Αλήθεια, γιατί τα συνδικάτα δεν καλούν σε ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ συλλαλητήρια και πορείες διαμαρτυρίας τους εργαζόμενους και μη;
• Η αντίθεση του εργαζόμενου σε μέτρα, αδικίες και στερήσεις επιβαλλόμενες ανάλγητα και καθ` υπόδειξη, ΔΕΝ μπορεί να εκφράζεται ΜΟΝΟ τις ώρες που αυτός θα εργαζόταν και αφού χάσει λόγω συμμετοχής και το πολύτιμο για την επιβίωσή του μεροκάματο!

• Είναι διαπιστωμένη η απροθυμία των εργαζόμενων σε απεργίες, κυρίως για το τελευταίο. Όπως διαπιστωμένη και η (ως εκ τούτου) «απενοχοποίηση» του όρου απεργοσπάστης,
• την ίδια ώρα που τα συνδικάτα δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως με τις επαναλαμβανόμενες και πυκνές προσκλήσεις σε απεργιακές κινητοποιήσεις, βάζουν σε κίνδυνο και τα τελευταία υπολείμματα της παρεμβατικής αξίας και δύναμής τους στο εργατικό κίνημα.

• Κινητοποιήσεις χωρίς συμμετοχή, είναι άσφαιρα πυρά που συνοδεύονται και από πολλά ερωτηματικά αναφορικά με τους «στόχους» και τη σκοπιμότητά τους.
• Ποιός είπε πως η φωνή του εργαζόμενου, πρέπει να ακολουθεί ωράρια «εργασίας»; Δεν ακούγεται μια χαρά και το …απόγευμα; Ίσως και δυνατότερα!

Το έγραφα και προχθές. Πίστευα και πιστεύω πως οι 24ωρες απεργίες στον δημόσιο & ιδιωτικό τομέα, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα υπέρ των εργαζόμενων, ούτε και αποτελούν μέσο πίεσης προς το κράτος και τον εργοδότη.
Το μόνο που κάνουν είναι μία σημαντική οικονομία στα εργοδοτικά και κρατικά (ανεξέλεγκτα από τους πολίτες) Ταμεία, στα οποία οι απεργοί, «χαρίζουν» την ημέρα εκείνη τα πολύτιμα μεροκάματά τους.

• Θα μου φαινόταν εξαιρετικό το να «απεργούμε» αλλιώτικα!
• Σκέφτομαι για παράδειγμα εμάς του δημοσιογράφους. Το ξανάγραψα. Δεν μπορούμε να στερούμε την πληροφόρηση από τους πολίτες, απέχοντας από την καταγραφή των γεγονότων.
Φανταστείτε λοιπόν: Εργαζόμαστε την ημέρα της «απεργίας» και το δηλώνουμε, φορώντας για παράδειγμα εμφανές διακριτικό διαμαρτυρίας, (χρήσιμο στην TV).
Το «απεργιακό» μεροκάματο εκείνης της ημέρας όμως, το καταθέτουμε σε Λογαριασμό αλληλεγγύης υπέρ ενός κάθε φορά επιλεγμένου από το συνδικάτο μας «παραλήπτη», του (ουκ ευκαταφρόνητου) ποσού που θα συγκεντρωθεί.
Θα μπορούσε να είναι ένα Νοσοκομείο, μία Στέγη Ηλικιωμένων, ένα Σχολείο και πολλά άλλα!

• Σας φαίνεται ωραίο; Κι εμένα!
• Και μαζί, πράξη με πολλαπλούς συμβολισμούς και δυνατά χτυπήματα σε ό,τι και όποιους, αφού μας έκαναν διαβρωμένους και απαθείς, τώρα επιχειρούν να μας κάνουν και φτωχότερους!