• Την πτέρυγα δηλαδή, που στεγάζεται στο κτίριο δίπλα στο παλιό Νοσοκομείο, και φιλοξενεί (αντίθετα με το νέο Τμήμα στο δρόμο για Αη-Γιάννη) γέροντες, απόμαχους της ζωής, παλιούς «εργάτες της γης», με σοβαρά προβλήματα υγείας, μη αυτοεξυπηρετούμενους και στην πλειοψηφία τους κατάκοιτους.
• Έχοντας εκεί φιλοξενούμενο εδώ και ένα περίπου χρόνο πολύ κοντινό μου πρόσωπο, έχω σχηματίσει ιδίαν άποψη για την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχονται όλο το 24ωρο, στους ανήμπορους ηλικιωμένους.
• Υπηρεσιών, που απέχουν πολύ του τυπικού που εμπεριέχει η ίδια η λέξη, και εμπλουτίζονται από φροντίδα, στοργή, αγάπη και έγνοια για τους «παππούδες» και τις «γιαγιάδες» της πτέρυγας.
• Μία ατέλειωτη φροντίδα που οι ηλικιωμένοι, (σε όποια κατάσταση σωματική και διανοητική κι αν βρίσκονται), την εισπράττουν και την απολαμβάνουν, νιώθοντας τη Στέγη σπίτι τους, και το προσωπικό, παιδιά τους.
• Ως καθημερινότητα!
• Το απόγευμα λοιπόν του Μ. Σαββάτου, πέντε ώρες πριν τα μεσάνυχτα, έκανα Ανάσταση μαζί με τους τρόφιμους της Κωστοπουλείου. Ήταν η δεύτερη φορά για μένα, αλλά δεν ήταν διαφορετική από την πρώτη.
• Το τιτάνιο έργο του προσωπικού και των κυριών της Διοίκησης (εθελόντριες όλες τους), για μία ακόμη φορά, αποτυπωνόταν παντού.
• Από τον όμορφο πασχαλινό διάκοσμο του κτιρίου, την φροντισμένη εμφάνιση των ηλικιωμένων που μπόρεσαν να έρθουν στο «Χριστός Ανέστη» (όλοι με τα κοστούμια και τα γιορτινά τους φορέματα), την τάξη και την καθαριότητα των δωματίων, μέχρι τις λαμπάδες, τα στολισμένα κόκκινα αυγά που μοίρασαν στους γέροντες, αλλά και την νόστιμη μαγειρίτσα που τους προσφέρθηκε στο δείπνο.
• Πέρασα όμορφα και ζεστά μαζί τους, και αυτή την Ανάσταση. Τρόφιμοι, Διοίκηση, προσωπικό και συγγενείς, ανταλλάξαμε ευχές και τσουγκρίσαμε αυγά στο «Χριστός Ανέστη» του ιερέα, κρατώντας σφιχτά τα ρυτιδιασμένα και αγαπημένα χέρια των δικών μας ανθρώπων.
Το προσωπικό με την Πρόεδρο της "Κωστοπουλείου" κ. Ε. Μάλαμα.
• Των ανθρώπων μας, που νιώθουν ωραία και οικεία εκεί, ακόμη κι όταν έρχεται η ώρα να τους αφήσουμε. Μέχρι την επαύριο που θα τους ξαναεπισκεφθούμε, ο χρόνος θα περάσει ήρεμα, μέσα στην ασφάλεια του «σπιτιού» τους. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο, για μας. Που έχουμε το νου μας, σε κείνους!
• Είμαστε τυχεροί ως πόλη. Ο αρχικός δωρητής Περιστέρης Κωστόπουλος, δικαίως τιμάται και μνημονεύεται. Μαζί του και όσοι ακολούθησαν, με τις μεγάλες τους δωρεές. Για να γίνει το πάλαι ποτέ Γηροκομείο, έτσι όπως είναι σήμερα. Πρότυπο σε όλη την Ελλάδα, και από τις καλύτερες Μονάδες της Ευρώπης.
• Αυτοί οι εξαίσιοι άνθρωποι, ευεργέτησαν τις Σέρρες και τους κατοίκους, κάνοντάς τους μοναδικό δώρο.
• Τη δυνατότητα, οι ηλικιωμένοι και ανήμποροι να βρίσκουν ένα σπίτι (με όλη τη σημασία της λέξης), και φροντίδα, από ακούραστους για προσφορά ανθρώπους, που αγαπούν τη δουλειά τους και σέβονται τους γέροντες.
• Κάνοντας έτσι πράξη, το πνεύμα της προσφοράς των δωρητών.
1 σχόλιο:
Για την ιστορία:
Ο Περιστέρης Κωστόπουλος καταγόταν από την Προύσα. Λίγο πριν την καταστροφή αγόρασε το καφενείο "Κρόνιον" από τους Πυργιώτες αδερφούς Καράμπελα που το είχαν δημιουργήσει. Ο Κωστόπουλος έστησε μια αυτοσχέδια θεατρική σκηνή και μια μηχανή προβολής για να διασκεδάσει τον κόσμο. Μάλιστα, μετονόμασε το μαγαζί σε "Κήπο Ομονοίας". Το 1931 έχτισε τον σημερινό γνωστό κινηματογράφο Κρόνιον" και αργότερα τον "Έσπερο". Κατά την Κατοχή έφυγε για την Αθήνα, απ'όπου επέστρεψε το '45 για να ξανασχοληθεί με τις επιχειρήσεις του. Πέθανε το 1959 χωρίς κληρονόμους και κληροδότησε όλα του τα περιουσιακά στοιχεία στο Γηροκομείο. Ο Δήμος μας τον τίμησε με την ονομασία του δρόμου μπροστά από το "Κρόνιον" σε "οδό Περιστέρη Κωστοπούλου".
Δημοσίευση σχολίου