ANTI MNHMOΣΥΝΟΥ.

Ο τραγικός θάνατος του 16χρονου Ανδρέα μας συγκλόνισε.

• Ένα παιδί πάνω στην εφηβεία, ζωντανό, χαμογελαστό, με όλο τον κόσμο και τη ζωή μπροστά του έφυγε ξαφνικά και αμετάκλητα από τους γονείς του, τους φίλους του, τα αγαπημένα του πρόσωπα, από γύρω μας.

• Συγκλονιστήκαμε γιατί «προβάλλαμε» το θάνατό του πάνω σε μας και τα δικά μας παιδιά. Γίναμε η μάνα του για λίγο και λυγίσαμε από το αβάσταχτο βάρος της απώλειάς του. Έγινε το παιδί μας και μας τρέλανε η ιδέα πως θα ζήσουμε χωρίς αυτό!
• Η δουλειά μου με φέρνει πολλές φορές μπροστά σε γεγονότα απώλειας.
• Κομμάτια σε κάνει ο πόνος ο ανθρώπινος. Σύγχυση προκαλεί το καθήκον να κάνεις σωστά, ψύχραιμα και σαν «τρίτος» τη δουλειά σου και η τάση να σε «καταπιεί» συναισθηματικά το ίδιο το γεγονός.
• Τον είδα τον πόνο στα πρόσωπα των προπονητών και των δασκάλων του Ανδρέα, στα δακρυσμένα μάτια των συμμαθητών και συναθλητών του, στα ραγισμένα πρόσωπα των φίλων της οικογένειας, που ανησυχούσαν για το «πως θα μάθει αυτή η άρρωστη η μάνα του, το κακό μαντάτο».
• Τον άκουσα στην αγωνία τους, όταν ρωτούσαν «πότε θα μεταδώσετε την είδηση; Δεν μπορείτε να μην πείτε τίποτε; Η μάνα δεν ξέρει ακόμη»!
• Τραγωδία!
• Από αυτές που δεν θέλεις ούτε να ακούς, ούτε να συζητάς, ούτε να συμβαίνουν!
• -------------------------------------------------------

Κι ύστερα ανοίγουν συζητήσεις. «Οι γιατροί, πού ήταν;», «Έκανε εξετάσεις το παιδί;», ο αθλητισμός, το σύστημα, τα κενά, …αίτια, ευθύνες…

• Τίποτε δεν θα φέρει πίσω τον Ανδρέα. Τίποτε δεν θα γεμίσει την άδεια αγκαλιά της μάνας.
• Άραγε το τράνταγμα της απώλειάς του, θα διορθώσει τουλάχιστον κάτι στο περίφημο «σύστημα»;
• Αυστηρή προσοχή από την πλευρά των ομάδων, εξαντλητική διερεύνηση της υγείας των αθλούμενων παιδιών με πρωτοβουλία και ευθύνη των γονέων, ανυποχώρητη απαίτηση όλων μας για ασφαλείς χώρους άθλησης.
• Ο θάνατος του 16χρονου αθλητή, να μην «ξεχαστεί» χωρίς να μας διδάξει! Αυτό το «κάτι» που θα μας αφήσει, θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο.
• Για να τον θυμόμαστε ακόμη κι όσοι δεν τον γνωρίζαμε προσωπικά.