ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ!!

• Γιορτινή μέρα σήμερα, με παρελάσεις, επισήμους και διάθεση ντυμένη στα καλά και τα σιδερωμένα της. 
• Επέτειος του «ΟΧΙ» με το φθινόπωρο στο φόρτε του.
• Πάντα ανακαλώ τέτοιες μέρες, μνήμες και συναισθήματα μαθητικά. Γυμνασιακά και Λυκειακά χρόνια, μέχρι και το `80.
Απρόθυμο πρωινό ξύπνημα, ντύσιμο με τη «στολή παρελάσεως», λευκά γάντια. Ίσιωμα στο φουλάρι και στην (πάντα άχαρη) φούστα. Το καλσόν μονίμως φορεμένο με την αίσθηση πως δεν ήταν στα μέτρα μου και τα ρούχα ποτέ αρκετά για το κρύο της ημέρας.
Γεύση άγχους έχω ακόμη και σήμερα. «Ίσιο κορμί. Ψηλά το πηγούνι, το χέρι στο ύψος του ώμου» συμβούλευε η γυμνάστρια, που μετά από δέκα και πλέον πρόβες, είχε κι αυτή τις απαιτήσεις της.

• Τα τύμπανα δώδεκα, μπροστά από τις διμοιρίες μας. Ξεκινούσαν να δίνουν βήμα αμέσως μετά το πέρασμα από την εξέδρα των επισήμων. Ξέρω και τώρα, απέξω τον ρυθμό! Λύκειο Θηλέων Σερρών και η σημαία ψηλά! 

• Όλες με την ίδια στολή. Μπεζ πλισέ φούστα λίγο πάνω από τη γάμπα, λευκό πουκάμισο κάτω από το  σιέλ πουλόβερ και μαντίλι στο λαιμό. Για τακούνι ούτε λόγος. Αρκεί που είχαμε περάσει στην μετά –ποδιά εποχή, (τουλάχιστον στις παρελάσεις)!. Οι ψηλές μπροστά, οι αριστούχες επικεφαλής.
• Θυμάμαι τις μεγαλύτερες. Τις έβλεπα ψηλές (θεόρατες για την ακρίβεια), σχηματισμένες και όμορφες, να προχωράνε με σταθερό και περήφανο βήμα και τις θαύμαζα. Το δικό μας μέγεθος, στα 14ά μας, δεν συγκρινόταν μαζί τους.
• Δυό τρία χρόνια μετά, θα παίρναμε τις θέσεις τους και θα υπήρχαν μικρότερα κορίτσια του Σχολείου, στις δικές μας.

• Δεν έχω μνήμες από τα πρόσωπα των εκάστοτε επισήμων που μας παρακολουθούσαν από την εξέδρα τους. Ούτε και από τα χειροκροτήματα του κόσμου που παρά το συνήθως τσουχτερό κρύο, γέμιζαν τα πεζοδρόμια της οδού Μεραρχίας.
• Θυμάμαι την δυνατή φωνή του εκφωνητή και τα extra πατριωτικά συνθήματά του,  που με έκαναν να νιώθω άλλοτε άβολα και άλλοτε συγκινησιακά φορτισμένη, με το πρόσωπό μου άδειο από αίμα!

• Αγόρια της ηλικίας μας που δεν έκαναν παρέλαση, έπαιρναν θέσεις στα πεζοδρόμια και παραφύλαγαν. Βροχή έπεφταν τα στραγάλια στα τύμπανα και τους ώμους μας, μαζί με τα έντονα και επιδεικτικά τους χειροκροτήματα, τα χάχανα και τα σφυρίγματα.
• Κι αυτή ήταν η πιο αστεία, ενδιαφέρουσα και χαλαρωτική φάση, της κατά τα άλλα σοβαροφανούς παρέλασης.

• Ανακούφιση όταν πιά φτάναμε λίγο κάτω από το μεγαλόπρεπο κτίριο της Νομαρχίας και οι μέχρι τότε στοιχισμένες άψογα γραμμές άρχιζαν να στραβώνουν, τα πρόσωπα να ξεσφίγγουν και τα βλέμματα να ξεστρατίζουν από την ευθεία.
• Τέλος! Ούυυυφ!! Και νομίζω πως ακόμη και σήμερα την αισθάνομαι αυτή την ανακούφιση, καθώς περιγράφω τις σκηνές της λήξης. Άγχοοοος!

 -------------------------------- 

• Δυστυχώς για μένα, δε γλύτωσα καμία παρέλαση. Ούτε καν τη χρονιά της αποφοίτησης όταν πιά είχαμε γίνει μικτό Σχολείο και μοιραζόμασταν με τα αγόρια τις απαιτήσεις εκπροσώπησης του Λυκείου μας στις εθνικές επετείους.
• Γι` αυτό και φθονούσα τις δύο κολλητές μου, που όχι μόνο κατάφερναν να τη σκαπουλάρουν, αλλά και να σχολιάζουν την εμφάνισή μας, απαντώντας στο αγωνιώδες ερώτημά μου: «Πώς περάσαμε;», με ένα απαξιωτικό: «Σαν ..τις ρέγκες»!!

ΦΩΤΟ: Α.Π.- Καθρέφτης