ΟΘΩΜΑΝΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΣΕΡΡΩΝ. ΑΡΑΧΝΙΑΖΟΥΝ, ΜΑΝΤΑΛΩΜΕΝΑ!

• Πολλές φορές προβληματίστηκα από την διαφαινόμενη απουσία ενδιαφέροντος, για την ανάδειξη και αξιοποίηση (χρηστική και τουριστική), των δύο τζαμιών της πόλης μας.
• Πανέμορφα και μοναδικά κτίρια, έχουν αφεθεί στο έλεος του χρόνου, ερμητικά κλειστά και με ημιτελείς τις εργασίες συντήρησης και αποκατάστασής τους.
• Για παράδειγμα η λεγόμενη Αγια-Σοφιά ή τέμενος του Αχμέτ Πασά, είναι κλασσικό παράδειγμα της κατάντιας που μπορεί να γνωρίσει ένα μεγαλόπρεπο κτίριο, με μοναδική αρχιτεκτονική, όγκο και περιβάλλοντα χώρο.
• Ύστερα το Τζιντζιρλί τζαμί. Παρότι από χρόνια έχει δεχτεί την περιποίηση που υποτίθεται πως θα το «άνοιγε» στο κοινό, αραχνιάζει κι αυτό μανταλωμένο.
• Γιατί;

Το κλειστό Τζιντζιρλί τζαμί, περικυκλωμένο ασφυκτικά από τις νεόδμητες και μη πολυκατοικίες, σε μια αεροφωτογραφία του Θανάση Αθανασιάδη, με πιλότο τον Γιάννη Μαδεμλή. (www.airphotos.gr)

• Τα Οθωμανικά κτίρια, αποτελούν μέρος της ιστορίας των Σερρών. Πώς λοιπόν να μην είναι ακατανόητη η απουσία μέριμνας, που μπορεί να χαρακτηριστεί και αδιαφορία (ή μήπως και άρνηση;), να τα αναδείξουμε και να τα εντάξουμε στην καθημερινότητα και τον «ιστό» της πόλης μας, ως τέτοια;
• Αλήθεια, ποιά υπεύθυνη τοπική υπηρεσία ή φορέας, διατύπωσε και (από) πότε σχετικό αίτημα προς το Υπουργείο Πολιτισμού ή έκανε πρόταση ένταξης σε κάποιο χρηματοδοτικό πρόγραμμα;
• Θα ήταν πραγματικά καλό να βλέπαμε κάποιον τοπικό παράγοντα να σηκώνει το χέρι και να απαντά «Εγώ»! Αλλά φοβάμαι για το αντίθετο.
• Τα τζαμιά των Σερρών δεν ήταν μόνο δύο. Τόσα απέμειναν. Χωρίς τους μιναρέδες τους, «λεηλατημένα» από τον χρόνο, τους γυρίζουμε την πλάτη, την ίδια στιγμή που η πόλη μας έχει τεράστια ανάγκη από χώρους για στέγαση δραστηριοτήτων και ανάπτυξη δράσεων πολιτισμού και τέχνης.
• Όμως οι Σερραίοι μοιάζουν σαν να μην τα βλέπουν. Οι περισσότεροι τα αγνοούν, άλλοι τα θεωρούν «ξένα» και κάποιοι φοβάμαι, ίσως και «επικίνδυνα», εάν αναδειχθούν.
• Δεν θέλω να γίνομαι άδικη, γενικεύοντας. Όμως πολλές φορές σκέφτομαι, πως αν τα κτίσματα αυτά δεν ήταν Οθωμανικά και δεν παρέπεμπαν στους γείτονες Τούρκους, θα είχαν από καιρό βρει το ρόλο τους μέσα στην πόλη και θα αποτελούσαν ήδη κέντρα πολιτισμού και πνευματικής δραστηριότητας, χωρίς κανένα πρόβλημα.
• Για κείνους τους λίγους λοιπόν, που πιθανόν να σκέφτονται «ανορθόδοξα», το ερώτημα τίθεται ως εξής: «Κινδύνεψαν» ποτέ οι Τούρκοι από την ανάδειξη των χριστιανικών μνημείων της Κωνσταντινούπολης ή της αρχαίας Εφέσου;
• Άλλωστε η Ελληνικότητα μιάς περιοχής δεν καθορίζεται από τα ιστορικά κτίρια (πάσης περιόδου) που της απέμειναν, αλλά από την ελληνική παιδεία και την εθνική «αυτοπεποίθηση» των κατοίκων της.
• Ή μήπως όχι;