30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΕΙΣΜΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

• Είναι φρικτή εμπειρία ο σεισμός. Ακούω στην Ηλεία και την Αχαΐα τα λόγια των ανθρώπων που έχασαν περιουσίες, που απειλήθηκε η ζωή τους, που ακόμη σοκαρισμένοι από τις απώλειες δεν έχουν ακριβώς αξιολογήσει αυτό που τους συνέβει, και τους συμπονώ.
• Θυμάμαι τον μεγάλο σεισμό της Θεσσαλονίκης. Συμπληρώνονται σε 10 μέρες, 30 χρόνια (κιόλας!) από τότε.


• Στις 20 Ιουνίου του 1978 έγινε. Τότε, ο σεισμός μας «τσάκωσε» μπροστά στην (ασπρόμαυρη) τηλεόραση, στον 5ο όροφο της πολυκατοικίας που μέναμε, επί της σημερινής Γ. Παπανδρέου (τότε Αϊζενχάουερ). Όλα τα έπιπλα, βρέθηκαν στο κέντρο των δωματίων και το πάτωμα, δεν σταματούσε να φεύγει κάτω από τα πόδια μας!
• Ούτε που καταλάβαμε πως κατρακυλήσαμε στη κυριολεξία τα σκαλιά της οικοδομής, όλη η οικογένεια, για να βρεθούμε μαζί με τις υπόλοιπες 40, στην είσοδο, και να μοιραστούμε τον τρόμο μας κουβεντιάζοντας.
• Βλακεία! Θυμάμαι πως και τότε το σχολιάζαμε. Κατεβήκαμε από τους ορόφους, όχι για να αναζητήσουμε προστασία σε ελεύθερους και ανοιχτούς χώρους, αλλά για να στριμωχτούμε στην είσοδο!!
• Ο φόβος ήταν, και η ανάγκη να τον μετριάσουμε, μέσα από τη συντροφιά και τη συζήτηση!
• Για τις επόμενες μέρες, με τους μετασεισμούς να μην μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα, οι αυλές των Σχολείων και των εκκλησιών, είχαν γεμίσει από φοβισμένους Σερραίους, που έστρωναν κουβέρτες στο χώμα, για να βγάλουν τη βραδιά!

Μετά το σεισμό στην Πελοπόννησο.

• Η Θεσσαλονίκη, μαθαίναμε πως ήταν ένα χάος. Ερχόταν παιδιά φίλων που ήταν φοιτητές και μας περιέγραφαν. Γκρεμίστηκε και η πολυκατοικία στην Ιπποδρομίου. Καταπλακώθηκαν άνθρωποι. Ρημάχτηκαν νοικοκυριά, χάθηκαν σπίτια.
• Οι συγγενείς μας στη Θεσσαλονίκη, κοιμόταν στην αυλή του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου. Το σπίτι τους είχε χαρακτηριστεί «κίτρινο» (μέτριας δηλαδή επικινδυνότητας, με ανάγκη επιδιορθώσεων), από τα συνεργεία της πολεοδομίας.


• Μας περιέγραφαν σκηνές απίστευτες και δυσκολίες αξεπέραστες. Πού να μαγειρέψεις, πού να πλυθείς, πού να εξυπηρετηθείς, να πάρεις φάρμακα, να προστατευτείς.
• Όταν μερικά χρόνια αργότερα φοιτήτρια πιά εκεί, πέρασα από το σημείο όπου κάποτε βρισκόταν η πολυκατοικία που έπεσε, δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα για να δω.
• Ό,τι μου έμεινε από τις μέρες της καταστροφής και του φόβου, ήταν οι εικόνες της τηλεόρασης και οι φωνές των δημοσιογράφων στο ραδιόφωνο, που έδιναν παραστατικά το ρεπορτάζ, περιγράφοντας τα όσα έβλεπαν και πληροφορούνταν.
• Θυμάμαι πως για πολλά χρόνια μετά, οι θείοι μου που έμεναν στη Θεσσαλονίκη, είχαν πάντα δίπλα στο κρεβάτι τους, από μία μικρή βαλιτσούλα με τα απαραίτητα. «Σε περίπτωση σεισμού», μου έλεγε η αδελφή του πατέρα μου.


• Αντισεισμική προστασία πολιτών! Δεν μιλάμε συχνά γι` αυτό. Και τώρα ακόμη! Παρά τις πολλές και άσχημες εμπειρίες.
• Κι όμως, ένα βαλιτσάκι με τα απαραίτητα, ένας φακός και μια σφυρίχτρα, θα μπορούσαν να μας σώσουν.
• Δυό – τρείς απλές συμβουλές, θάπρεπε από καιρού εις καιρόν να δίνονται εκτός από τις Σχολικές τάξεις, και στους χώρους εργασίας. Είναι ζήτημα ζωής.
(Φωτό: AΠΕ, Eurokinisi, Icon)