Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΦΟ

• Η εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του Σαββάτου (η σημερινή δηλαδή), μου ζήτησε να γράψω ένα μικρό κειμενάκι, («κοντά στις 200 λέξεις Αριάδνη» μου είπε ο συνάδελφος Σταύρος Τζήμας στο τηλέφωνο), για το πώς βλέπω την πόλη μας.
• Μία έρευνα για τις Σέρρες που δημοσιεύει η εφημερίδα στο σημερινό της φύλλο, ήθελαν να συμπληρωθεί με μία γνώμη… αυτόχθονα!
• Προχθές το πρωί μου τηλεφώνησε, το ίδιο μεσημέρι το ήθελαν το κείμενο («κλείνουμε ύλη από σήμερα στη συγκεκριμένη σελίδα»), κι εγώ καλύπτοντας ρεπορτάζ, εκείνη τη στιγμή ήμουν αρκετά μακριά από υπολογιστές, γραφική ύλη, αλλά και την πόλη.
• Για την έρευνα και το περιεχόμενό της δεν μπορώ να σας πληροφορήσω τώρα, θα τα διαβάσω κι εγώ μαζί σας, αγοράζοντας το σημερινό φύλλο της «Καθημερινής». Το κειμενάκι όμως που μου προέκυψε τελικά (όχι βέβαια στην ώρα που το ήθελαν), σας το δίνω σήμερα και από δω.
• Το τιτλοφόρησα: «Η πόλη μου, από τον λόφο» και είναι το παρακάτω:

• «Όταν κοιτάω τις Σέρρες από τον λόφο της Ακρόπολης, τον Κουλά όπως τον λέμε εμείς οι Σερραίοι, μαγνητίζομαι από την θέα της πόλης, που σαν μια μεγάλη γκρίζα τηγανίτα, ξαπλώνεται κάτω από τα πόδια μου.
• Από τον βυζαντινό πύργο του Ορέστη, το εμβληματικό τμήμα του τείχους της παλιάς πόλης που έμεινε (και δεσπόζει) στον καταπράσινο λόφο, οι Σέρρες των 80 ή των 100 χιλιάδων κατοίκων, φαίνονται σαν ένα τσιμεντένιο «διάλειμμα» στη συνέχεια του κατάφυτου κάμπου του Στρυμόνα.
• Κάθε φορά πιάνω τον εαυτό μου να τη θαυμάζει ως ανθρώπινο δημιούργημα και για τον ίδιο λόγο να την απορρίπτει.
• Τί κάναμε στις μικρές επαρχιακές πόλεις; Τόσο στριμωγμένο τσιμέντο, πως το καταφέραμε να χωρέσει στη ζωή μας;
• Πώς αλήθεια «φορτωθήκαμε» αυτό το αντίγραφο σε μικρογραφία, αυτό το fractal της μεγαλούπολης;

• «Θέλω χρώμα», μου λέει η Ντόρα καθώς τραβάει πλάνα με την κάμερα για το ρεπορτάζ της ημέρας, και δίνει σύνθημα.
• Μαζί ξεκινάμε να ρίχνουμε πολύχρωμες πιτσιλιές στις γειτονιές, μέχρι να γίνει η πόλη μας ένα μεγάλο εμπριμέ πάζλ, εντυπωσιακό και όμορφο, σαν εμπνευσμένο γκράφιτι!
• Α! η γκρίζα τηγανίτα, γίνεται επιτέλους ένα παρτέρι φανταχτερών λουλουδιών, στον μεγάλο κήπο του κάμπου μας!

• Έτσι την αφήνουμε, κατηφορίζοντας πάλι για το κέντρο από τον φιδίσιο δρόμο του λόφου.
• Στον τοίχο της ζαλισμένης από το χτύπημα του ήλιου πολυκατοικίας, διαβάζω: «Χώρο στο πράσινο, να ανασάνει η πόλη».
• Είμαστε τελικά πολλοί!»