Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

  • Ο φίλος μου ο Τάκης μου έστειλε το παρακάτω κείμενο και επειδή πού και πού την πιάνουν τη στήλη τα «φιλοσοφικο-ρομαντικά» της (ειδικά το φθινόπωρο), είπα να το μοιραστώ μαζί σας , μια και το ύφος του Οskar-ικού συγγραφέα του ταιριάζει και με τις διαχρονικές ανάγκες του ανθρώπου και με τις αναζητήσεις της εποχής!
  • Πριν δείτε την υπογραφή, «αποβιβαστείτε» στο «νησί των συναισθημάτων»:

  • «Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
  • Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα.
  • Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
  • Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
  • Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
  • Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
  • Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
  • «Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
  • Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
  • «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
  • «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
  • Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
  • «Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
  • «Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
  • Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
  • Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
  • Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
  • «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
  • Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
  • Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
  • Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

  • «Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
  • «Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
  • «Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος
  • Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
  • «Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
  • Μάνος Χατζιδάκις

3 σχόλια:

gskapetis είπε...

ΦΟ-ΒΕ-ΡΟ... Καλημέρα και νάσαι καλά Αριάδνη μου, με τα ωραία σου!

Ανώνυμος είπε...

ΥΠΕΡΟΧΟ! ΜΠΡΑΒΟ ΑΡΙΑΔΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ! ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ ΒΑΘΕΙΑ! ΟΛΓΑ

olga dasiou είπε...

Μια ιστορία ταπεινής αγάπης: Η Σύνα=Ευφροσύνη είναι η ενδεκάχρονη βαφτισιμιά μου.Φέτος στη γιορτή της Πήγα και της ευχήθηκα. Το βράδυ καθώς έμπαινα στο ισόγειο στης γιαγιάς της να την καληνυχτίσω, την ακούω να κατεβαίνει τρέχοντας τη σκάλα και να φωνάζει: "Νονά, μη φεύγεις". Πριν προλάβω να πω "εδώ είμαι, κορίτσι μου" τη βλέπω να ορμά επάνω μου με ολάνοιχτα τα χέρια, ύστερα να μ' αγκαλιάζει και να μου φορά στο λαιμό ένα όμορφο, ακριβό, νεανικό κολιέ..."Γιατί. Σύνα μου, της λέω; Γιατί να το στερηθείς;". "Σ΄αγαπώ, νονά μου", μου λέει "κι αυτό που σου δίνω δεν κάνει τίποτε γι'αυτά που κάνεις εσύ για μένα...". Η Σύνα, που θυσίασε το ακριβό κολιεδάκι της για χάρη της νονάς της, δεν είχε, αθώα σαν άγγελος, συναίσθηση πόσο πιο πολύτιμη πράξη αγάπης ήταν η δική της απ' της ενήλικης νονάς της που αγαπά αλλά και έχει αίσθηση καθήκοντος για το τι σημαίνει να αναλαμβάνεις ένα παιδί και να γίνεται δικό σου πνευματικό παιδί... Η αγάπη της η γεμάτη ταπείνωση, που με γέμισε αγαλλίαση κι ευτυχία...