"H ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ"

Η βλακεία είναι η παγκόσμια ασθένεια. Όσο ρητορικό και αν ακούγεται, η βλακεία με διακυμάνσεις, πλήττει το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρώπινου δυναμικού στον πλανήτη.

» έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Οι φορείς της δεν παρουσιάζουν σχεδόν κανένα σύμπτωμα, ενώ αντιθέτως νοσούν και πλήττονται όσοι δεν πάσχουν από αυτήν.
»είναι ένα είδος ασθένειας, που ακριβώς επειδή η επιστήμη δεν την εκλαμβάνει ως τοιαύτη θα παραμένει ανίατη.

Το κόστος της θεραπείας της θα ήταν τεράστιο. Θα έπληττε την παγκόσμια οικονομία. Θα έπρεπε να σιγήσουν τα κανόνια της τεχνολογίας, των ΜΜΕ, της θρησκευτικής αποπλάνησης, της πολιτική εκμετάλλευσης κ.λ.π. κ.λ.π.

»Σκέφτομαι μάλλον πεσιμιστικά . Νομίζω ότι ποτέ δεν θα αλλάξει τίποτα. Κανείς δεν είναι σε θέση να αλλάξει τίποτα. Καμιά αναρχική διαδήλωση, καμία στάση, καμία σύρραξη, δεν θα καταφέρει να αναχαιτίσει τη δύναμη και το κολοσσιαίο μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας.

Ρίξτε μία σύντομη ματιά. Σκεφθείτε ποιος από αυτή τη θλιβερή παρέλαση κομματικής μετριότητας και χυδαιότητας είναι σε θέση να μεσολαβήσει για να αλλάξει ή να θεραπεύσει οτιδήποτε νοσεί.

Σκέφτομαι ότι όσο και να ανακατεύεις την τράπουλα τα τραπουλόχαρτα είναι πάντα το ίδιο σημαδεμένα. Τραπουλόχαρτα της μετριότητας και της βλακείας.

Σκέφτομαι ότι ίσως το παιχνίδι αυτό, είναι στημένο ακριβώς έτσι από τον ύψιστο κουμανταδόρο- κρουπιέρη.

Σκέφτομαι ότι για κάποιο λόγο η εξουσία ήταν πάντα στα χέρια ανθρώπων ευτελούς πνευματικής αξίας. Τις περισσότερες φορές.

»Από χθες το βράδυ σκέφτομαι συνέχεια τι είδους άνθρωπος θα μπορούσε να δολοφονήσει χωρίς λόγο έναν μικρό αναρχικό. Έναν δεκαπεντάχρονο μαθητή. Ένα όμορφο αγόρι. Έναν καθ’ όλα δικαιολογημένα, οργισμένο πιτσιρικά.

Σκέφτομαι ποιο μίσος, ποια έχθρα, ποια ταξική διαφορά, ποιο κόμπλεξ κατωτερότητας, ποιο καταπιεσμένο απωθημένο, πίεσε το δάχτυλο του μπάτσου πάνω στη σκανδάλη το έτος 2008 στη δημοκρατούμενη Ελλάδα.
Ποια αιτία εκτός από μία! Την αβυσσαλέα, την απύθμενη, την θανατηφόρα βλακεία του.

Σκέφτομαι ότι οι υπεύθυνοι θα ’πρεπε να γνωρίζουν ότι οπλίζοντας τα χέρια αυτών των ηλίθιων αστυνομικών, των μπάτσων, γράφουν τις πιο μαύρες σελίδες, στην ιστορία της ανθρώπινης δυστυχίας.
Σκέφτομαι τον άτυχο πιτσιρικά. Σκέφτομαι την μάνα του, τον πατέρα του, τη γκόμενά του, τους φίλους του. Σκέφτομαι όλα αυτά που βιώνουν. Τον πόνο, το μίσος, το πάθος για εκδίκηση, τη ματαιότητα.

Σκέφτομαι τον ανεγκέφαλο μπάτσο. Τον δολοφόνο. Τον απόλυτο βλάκα.

Άραγε νιώθει τύψεις για το παιδί που ξεψύχησε στο πεζοδρόμιο ή σκέφτεται πως θα γλυτώσει την κρεμάλα που του αξίζει ή άραγε σκέφτεται- το πιο πιθανό από όλα -πως θα τη βγάλει «καθαρή»;
Σκέφτομαι αν είναι σε θέση να σκέφτεται όλως διόλου.

Σκέφτομαι ότι ο ύψιστος- κρουπιέρης θα έπρεπε ίσως να αλλάξει τράπουλα και να βάλει περισσότερους άσσους σε έναν κόσμο που εδώ και χιλιάδες χρόνια ηλιθιοκρατείται.
Σκέφτομαι ότι ίσως δεν υπάρχει λόγος να σκέφτομαι.
Καλή τύχη σύντροφοι…

Νίκος Καρβέλας 8/12/08.

Ήταν αποσπάσματα από το άρθρο του Ν.Κ. με τίτλο «Η παγκοσμιότητα της βλακείας». Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο, στη www.zougla.gr